“Kolayca bu sene okuduğum en gülünç kitap.” – GQ

“Usta gülünç ilk roman. . Erudite, ama asla iddialı olmayan, Idiot sizi Batuman aracılığıyla daha çok kitapta hayat verecektır. ”- Sloane Crosley, Vanity Fair

“ Batuman, sevgiyle, arkadaşlıkla savaşan ve psikanaliz yahut felsefe alıp alamayacağınız çekingen, serebral bir gençin hevesini akıllıca ve akıllıca yakalar. dilin . . Batuman’ın yazdığı yazı gülünç ve ölümsüzdür ve Selin’in gözlemleri, dostluğu, toplumsal hoşlukları ve ilk aşkı çevreleyen birden fazla insan dinamizmini açığa vurur. Sonuç: okuyucuları geç saate kadar çeviren okurları tutamayacak bir roman, ama bu usulca eğlendirecek ve düşünceyi kışkırtacak. ”-  Huffington Post

“Batuman’ın zeki mizahı mizah ve zanaatkârlıktan yoksun bir kahramandır.” –  İnsanlar

“Batuman, mizah için bir Paris İncelemesi Terry Southern Ödülü’nü kazandı ve kitabı sürekli olarak olarak gülünç. Eğer bu duygusal bir eğitim ise, çok sayıda mordan ve hoş mizah aracılığıyla mayalanır. . . . Bir zamanlar akademi, bir epizot roman, taze bir bildungsroman ve zorlayıcı seyahat edebiyatı, taze bir almak hiciv, “The Idiot”, bunun yanı sıra bi hayli çekici bir genç kadın olarak sanatçının bir hayli etkili ve ruhlu bir portresi. ”- Boston Globe 

“ The Idiot  , olağanüstü bir cazibeye sahip etkileyici bir başlangıçtır ve bir kahramanı öyle unutulmaz ki hemen hemen unutmak imkansızdır” – AV Club

“Salak harikadır. New Yorker’da  çalışan bir yazar ve Batılı otobiyografik deneme koleksiyonu  The Possessed’in  (2010) yazarı Batuman, bir  “roman” ın ne anlama gelebileceği ve edebi anlaşmayi akıtma hususunda ne gibi niteliklere sahip olduğu hususunda cesur ve özgün fikirlere sahip. Dilin imkân ve noksanlıkleriyle sonsuza dek sarsıldı. . . . Batuman’ın bu süreci diğer tarafın başarılı bir biçimde ortaya çıkmış birisinin zekası, hassaslığı ve tadını çıkarmasıyla izlemek bir zevktir. Yazar, dilbilimsel bulmaca kutularıyla olan hayranlıklarının tümü için, kahramanın entelektüel baş döndürücüsünü olgunluk ve sağduyuyla cezbeder. ” – Slate

“ Güzel yazılmış ilk roman… Batuman, New Yorker için bir yazar ,eskiz kişiliğine gelince müthiş bir bir hayli etkili dokunuşa sahip… Roman, dil, edebiyat ve kültür ile ilgili kışkırtıcı fikirlerle dolu . ” – Associated Press

“ Canlı bir fikir romanı. . . Denemeleri gibi, Batuman’ın bildungsromanı, şans karşılaşmaları, kendine özgü sohbetler ve keskin gözlü gözlemler etrafında inşa edilmiş bir dizi tahrifat davasıdır. Hem kampüste hem de yurtdışında, enteresan bir toprakta sürekli olarak bir yabancıveyair sürekli olarak yeni bakış açısını getiriyor. Aldatıcı bir biçimde basit deklarasyon cümleleri, poker yüzlü bir saçmalık ve mizah anlayışıyla destekleniyor ve böylelikle zararı zeytin gerektiriyor. ”- San Francisco Chronicle

“Akıllı ve lezzetli çizgi roman 2010 ilk filmi“ The Possessed ”adlı deneme koleksiyonuyla Elif Batuman, 21. yüzyılın okumaveyair büyük aşk mektuplarından birini yazdı. . . Edebiyat takıntısı için bir özür dileyen bir entelektüel komedi turu oldu. . . Batuman’ın ilk romanı olan “The Idiot” da bir farklı – daha az inceliksiz – çeşitliliğe sahip olduğu keşfediliyor. . . Kitabın zevkleri, merkezi ilişkideki 400 sayfalık, düşük ve yavaş bir yanıltıcıdan değil, farklı zamanlarda birbirlerini çevreleyen iki baskıdan başka bir şey hissetmez; daha doğrusu, Selin kendisi. Kendinden bilinçli ama sert bir biçimde zeki, sürekli olarak olarak garip, daha gülünç ve kesinlikle gözlemlenmiş bir dünya yaratır. . . Selin’in bir parçası olmak istemediği bir bilinçtir; Kitabın sonunda garip bir mevcudiyet içinde olduğumu hissettim, biraz müstakil, son derece göz alıcı bir arkadaş. “Zamanın dengesizliğini düşünmeye sürdüm,” diye yazıyor, “hemen hemen her zaman çok boştu, ve o zaman, o kadar yoğun ve canlı ve gerçek olduğunu düşünen birkaç gün hiçbir ikaz gelmeden, bunun tartışılmaz olduğu görülüyordu. Bu  gerçek doğası nihayet ortaya olduğunu, ne yaşamımdı “Batuman’ın o ufak anları dile -. vahiy ve boşluk – bunun yanında herkes yazmaya bugün. Kitabın mirası, gözlemcinin bu kadar kabiliyetli olması, gerçekten de herhangi bir şaşkınlık olmasına rağmen, karakter değil, gözlemden biri olarak görülüyor. ”- LA Times

“ Hiç kimse, yüksek öğrenim ile ilgili daha gülünç yahut daha şık yazar. Grad okulu ile ilgili yazılmış hiçbir şey, Stanford’un karşı karşıya geldirmalı edebiyat departmanı The Possessed’den 2010 tarihli gönderileri kadar keyifli ve The Idiot’daki Harvard’ın hicivine hemen hemen eşittir. ”- Köy Sesi

“ Batuman’ın alaycı zekası bir lezzetli Selin’in aşk, yaşam ve dil deneyiminin ortaya çıkışı . ”- BBC.com 

“Batuman’ın romanı bi hayli gülünç. Aynı zamanda entelektüel ince, enteresan ve aydınlatıcıdır. Bu, ölümsüzlük merakıyla beslenen bir kitap. ” – Kitapların New York İncelemesi

“ Büyüleyici, gülünç ve bilge ilk romanı. . . Batuman, The Idiot  (Dostoyevski’nin ünlü hikayesinden sonra) adlı kitabının başlığını taşıyordu,  fakat bu onun kahramanının bir teselli değil. Bunun yerine, düşkün bir yansıma. Ah, zavallı, aptal salak, diyor gibi görünmekte. Budala , masumiyet ve deneyim bir roman, Dag Hammarskjöld anılarında ifade cömert bir tutum doluyor  İşaretleriolmuştur tümü için, teşekkür ederim”. Gelecek olan her şey için evet! ”” – Dallas News “ The Idiot  is half  

Henry Adams  ve yurtdışında yarım  masumların eğitimi . Twain, Selin’in Paris, Macaristan ve Türkiye’ye yaptığı ilk ülkeler arası gezisinin tadına varacaktı… Yetişkinliğe giden ilk adımlarımız çoğu zaman unutulmaz. Bunları Selin’in ayakkabısına götürmek, kaçırılmaması gereken keyifli ve entelektüel bir yolculuktur. ”
–  Raf Bilinçlendirme 

“ Selin, çok akıllı, bu kadar clueless, çok gülünç – ve Batuman’ın istisnai ayırt edici,
komedi göz alıcılığı ve ruhsal merakı büyüleyici bir biçimde yaratır ve Bir benliğin temessilliğinin rezonant hikayesi. ”
– Kitap listesi (yıldızlı yorum)

“Harika ilk roman. . . Batuman, turizmin romanını ve fikirlerin romanını, iddialı olduğu kadar aldatıcı bir biçimde aydınlattığı gibi, büyük tur gezintisini günceller. Bir karakter, “iddialı ses çıkarmadan içten olmanın” olabilecek olup olmadığını merak eder ve bu uzun süredir beklenen ve akıl almaz bir roman yankı uyandırır. ”
– Publishers Weekly  (yıldızlı inceleme) 

“ Selin keyifli bir şirkettir. Onun aptalca olduğu yolları bilecek kadar akıllıdır ve etrafındaki dünyayla ilişkisiz ilişkisi revegülasyondur ve çoğu zaman da çok gülünçtir. Selin’le kendi istekli hızıyla seyahat etmeye istekli olan okurlar yaptıkları için minnettar olacaklar. Kendinden, serebral ve keyifli. ”
– Kirkus Değerlendirmeler (yıldız) 

“Don Kişot’un aşk arayışının o kadar gülünç ve bir hayli etkili bir biçimde gitmediğinden beri değil. Unutulmaz bir düzyazı olan Batuman, gezgin (Harvard’a, gizemli Macaristan’a), okuyucunun dil olarak bir çocuk olmanın psişik durumunu yeniden yaratır. İnsan yaşamının hem yaşamını kıymetli kılan hem de sürekli olarak hepimizin işkenceye maruz kaldığı, insan bağlantısının imkansızlığı ve gizemli gerekliliğiyle onu hayrete düşürüyor ve titremekteyiz. Bu kitap, yeni bir üslup stilisti aracılığıyla cesur, unutulmaz, un-put-downable bir okumadır. Yıllardır okuduğum en iyi roman. ”
-Mary Karr, Memoir Sanatının Yazarı , Lit ve The Liars ‘Club

“Türk değilim, Sırp en iyi arkadaşım yok, ben bir Macar’a aşık değilim, Harvard’a gitmiyorum. Yoksa ben mi? Harika bir hafta boyunca, bu dünya ve göz alıcı, bu genç ve beceriksiz ve aşık olmak zorundaydım. Idiot , 19. Yüzyıl Roman terapisini önceden hiç almayan bir dünyaya gülünç ve sıradan bir daldırmaktır. Bağımlılık yapan, yayılan bir destan; Bunu
wolfed.” -Miranda Temmuz yazarı Birinci Bad Man ve O Sen seçer

diller ve karşısında adventuring genç bir kadının onun harika hassas portrede Elif Batuman romanı fırtınalar ve gizemleri ve gençlik komedileri yakalar yalnızca” ama kültürler, dikkatimizi modern bir arkadaşlık politikasına çeker. Bu dikkate değer bir kitap. ”
—Joseph O’Neill, The Dog ve Netherland’ın yazarı

“Elif Batuman kesinlikle Amerikan mektuplarında mizahın en iyi duygularından birine sahip. Karakterlerinin her birinin eksantrikliklerini göz önünde bulundurmaktan keyif alması, gerçekten ferahlatıcı ve eşsiz bir bildungsromanyaratır : şaşkın kahramanın etrafında ve dışında neler olup bittiği ile alakalı olandan daha çok etkilenir . ”
-Sheila Heti, yazarı Bir Kişi Nasıl Olmalı? ve Ticknor

Elif Batuman’ın ilk romanı “The Idiot” çıktı.

 

New Jersey’li doktor çocuğu Selin Karadağ’ın Harvard’la, e-mail’le ve ilk aşkla tanışmasını anlatıyor. Selin’in anne-babası seneler önce Türkiye’den Amerika’ya göçmüşler, Elif Batuman’ın ailesi gibi. Hikâye ana kişiliğin Harvard’daki ilk senesiyle başlayıp Paris’ten Macaristan’a, oradan Antalya’da vıcır vıcır, yarı-bitik bir golf sahasına uzanıyor. Çok gülünç, çok zeki. Okumalısınız.

 

Amerika’da birden fazla kez başıma geldi. Türk olduğumu öğrenince Elif Batuman’ı soruyorlar. Yüzlerinde bir heyecan, belli ki New Yorker’da okuyorlar, seviyorlar. Neyse ki ben de hastasıyım, hemen diyorum tabii ki biliyorum. Ardından minik bir saç savurmasıyla ekliyorum: “Hatta 5Harfliler açılmadan birkaç ay önce kendisiyle tanışmış ve yapmak istediğimiz şeyi anlatmıştım. Çok cesaretlendirici sözler söylemişti.” Havamdan geçilmiyor.

 

Kibarlığındandır diyeceksiniz belki ama o akşam bu çılgın projeyi alakayla dinlediğini ve beni yüreklendirdiğini gerçekten hatırlıyorum. O gece eve döndüğümde kalbim ekstra pırpır ediyordu, yüreklendirmenin kelime anlamı.

 

Seni soranlara bu hikayeyi anlatmamda, 15 saniye süren konuşmamızla caka satmamda bir sakınca var mı?

 

Hiç yok. 5Harfliler’le anılmaktan mutluluk dikazm.

 

Sana hangi Türk’ü veya Amerikalı Türk’ü soruyorlar en fazla?

 

Orhan Pamuk’u.

 

The Idiot’ı 17 sene önce yazdığın başka bir roman taslağından uyarladın. Seni o taslağa geri dönmeye iten neydi?

 

2000 senesinde geçen bir roman yazıyordum, bir New York dergisinde çalışan Türk-Amerikalı bir yazar ile ilgili. Roman epey karmaşık bir hale bürünmüştü ve içine sürekli olarak üniversite senelerına geriye dönüşler eklemeye başlamıştım. Lakin bu noktada üniversite senelerım biteli artık 20 sene olmuştu, tecrübelerimi hatırlamakta zorlanıyordum. Sonra aklıma geldi, o senelerla alakalı koca bir roman yazmıştım. Taslağı yeniden okumaya başladım ve okudukça anladım ki ilk kez yazmam gereken asıl bu kitaptı.

 

Yeniden okuduğunda ne hissettin?

 

Okumayı önce bayağı bir erteledim çünkü ne kadar zor ve utanç verici bulunacağını tahmin ediyordum. Oldu da. Bir sebebi zaten 18 yaşında olmanın mahcup edici bir şey olması, sürekli olarak yanlış şeyi dile getiriyorsun, yanlış şeyi yapıyorsun. Ama başka bir sebebi de şu: bu kitabı 23 yaşında yazdığımda o senelerdan hala öyle utanıyormuşum ki 18 yaşımdaki halimle arama mesafe koymaya fazla uğraşmışım. Dolayısıyla taslaktaki “o senelerda aptaldık ama şimdi büyüdük akıllandık” tarzı kısımlar yeniden okuduğumda dikkat dağıtıcı geldi. Bana asıl manalı gelen yerler önceden utandığım kısımlar oldu, ki yeniden okuduğumda o deneyimler de artık o kadar utanç verici değil, genç olmanın doğal bir parçası gibi geliyordu. Romanın adını bu yüzden The Idiot (Budala) koydum.

 

 

Romanın başında Selin, doktor annesinin çekmek istediği bir belgesel projesinden bahsediyor, Amerika’daki tıp sınavlarını geçemeyip taksi şoförü olan yabancı doktorlar, veya kendisi gibi sınavı geçse de Harvard yahut Johns Hopkins mezunları aracılığıyla yerinden edilen göçmen doktorlar ile ilgili. Selin Karadağ’ın kendini Harvard’da bulmasının ne kadarı annesinin ABD’deki deneyimi aracılığıyla şekilleniyor sence? Kızın Harvard’a gitmeme gibi bir seçeneği var mıydı bile acaba?

 

Üniversitelere başvururken annemin Harvard’a gitmemi çok istediğini hatırlıyorum ve en büyük sebebi bunun bir bilim insanı olarak ona kapalı olan kapıları nasıl açabildiğini görmüş olmasıydı. Seçeneğim yoktu diyemem, benim nasıl biri olduğumla da alakalı bu. Ama evet, yaşamımızın ne kadarını anne-babamızın yaşamadığı hayatlar belirliyor, bu çok zengin bir konu.

 

Ben Chicago Üniversitesi’ne gitmek istiyordum çünkü tam burs almıştım, bedava olacaktı. Harvard ise pahalıydı ve maddi yardım sağlamıyordu. Anne-babama o kadar borçlanmak istemiyordum. Anneme söyleyince “saçmalama Harvard’a gidiyorsun, emeklilik paramdan ödeyeceğiz” demişti.

 

Selin annesiyle gittiği bir tatilden esinle yazmaya çalıştığı Antonioni’li Japonya’lı “cool” hikayeden bahsederken kendisi için “gerçekte yalnızca bir Amerikan ergeniydim, dünyanın enteresanlikten ve saygınlıktan en uzak insan çeşidi” diyor. Bunu okuduğumda çok güldüm ama sonra aklıma geldi, ben de Türk ergeniydim ama saygınlıkla alakam yoktu. Ergen mefhumunun olduğu herhangi bir yerde saygın bir ergen olmak olabilecek mü?

 

Ergenlik burjuva bir konsept. Birçok kültürde ergenken aslında yetişkinsin. Ergen şu anlama geliyor: yetişkin yaşında olmana rağmen başka bir yetişkinin gözetimi ve desteği altındasın. Belki de hakikaten doğası gereği haysiyetsiz bir pozisyon.

 

Yaşlıların başkaları için kullandığı bir yaş tasviri aslında. İçinde bir tür fail olmama durumu, borçlu olma hali var. Dünyalar dolaşıp bir şeyler başarmaya çalışan 15 yaşındakilerin romanlarını okuyoruz mesela, onlar ergen değil. Romeo ve Juliet ergen değil. Ama teknik olarak öyleler.

 

Peki saygınlıktan kastettiğin nedir?

 

Onu aslında başıma gelen hiçbir şey önemli veya enteresan değildi anlamında yazmıştım. Türkiye’deki bütün kuzenlerim değil ama mesela Adana’da yaşayan kuzenimin benim yaşımda gerçek poblemleri vardı. Yetişkin değilken yetişkin meseleleriyle uğraşmak zorundaydı. Sanırım kendimi biraz da anne-babamla kıyaslıyordum. Annem 17 yaşındayken kadavra kesiyordu. Ben 17 yaşındayken hala yetişkinlerin benim için seçtiği, “hadi bakalım şimdi sen düşün” diye önüme koyduğu kitapları okuyordum. Bir de tek çocuktum ve yaşadığımın gerçek hayat olmadığının, anne-babamın benim için tasarladığı sahte bir deneyim olduğunun çok farkındaydım. Lunapark misali. Hoşuma gitmiyordu bu, önemi olan gerçek şeyler yapmak istiyordum.

 

Bir gün annem başka bir söyleşide “17 yaşında kadavra inceliyordu, anneme imreniyorum” dediğimi okumuş. “Kızım ben o kadavraları çalışıyordum ama dünya çapından haberim yoktu, çocukluğumu özlüyordum. Doğru nizami bir eğitimim olmadı, sen ise öyle çok şey öğrendin ki” dedi.

 

Bu Amerikan ergenliği kısmı bana başka bir olayı hatırlattı. Burada neredensin diye sorduklarında asla yalnızca İstanbul demiyorum, sonuna bir Türkiye ekliyorum.

 

Bazıları bilmez çünkü nerede olduğunu.

 

Aynen. Alıştım da, hiç alındığım bir şey değil. Ama bir keresinde bunu Harvard mezunlarının olduğu bir partide yaptım.

 

Eyvah!

 

Çocuğun teki çok bir hayli önemli biçimde “İstanbul nerede biliyorum ben” dedi. Düzeltme ihtiyacı duyması çok garip geldi. Çünkü zaten gurur duymak için çok salak bir bilgi…

 

Evet ve alınmak için de!

 

Ama romanını okuduktan sonra tekrar düşündüm. Harvard, bu nezih banliyölerden gelen orta sınıf beyaz Amerikalı çocuklar için Amerikalılığı aşmayı mı temsil ediyor acaba bir nevi?

 

Anlattığın çok etkileyici bir hikaye. Senin bu soruyu devamlı cevaplamak zorunda olmanın nasıl bir şey olduğu çocuğun aklına dahi gelmemiş, ona özel yanıtlar hazırlamadığın da. O kadar uğraşmış didinmiş ama Amerika dışından gelen biri onu yine Trump’ın temsil ettiği ülkeden biri olarak görmüş.

 

Sanırım Harvard mezunları, aslında yalnızca onlar değil, bazı entelektüeller diyelim, bu hususta biraz şey… Sanki onlara yapabileceğin en büyük kötülük bir husustaki bilgi düzeylerini yüzde yüz doğru ölçememek. Aslını söylemek gerekirse ben de eskiden biraz böyleydim. İnsanlar bana zaten bildiğim şeyleri söyleyince zoruma giderdi.

 

Selin ve İvan’ın içindeki e-maillerde de bu zeka ispatlama arzusuyla sevilme arzusunun çatışmasını çok göze çarpıyor. İki arzu birbirini hep sabote ediyor. Sence okudukları okulun bununla bir ilgisi var mı?

 

Tabii. İkisi de bu süslü okulda oldukları için çok şanslı hissediyorlar, ve bu genç insanlara o zamana kadar olumlu yanıt getiren yegane şey akıllı olmak. Birbirleriyle sevgi dolu ilişkiler kurmaktan ziyade, asıl uzmanlıkları sınavlarda başarılı olmak ve bilgileriyle öğretmenleri baştan çıkarmak üzerine. İkisini karıştırıyorlar. Sevgiyi de o biçimde elde edebileceklerini düşünüyorlar. Çok üzücü aslında.

 

Benim de seneler boyu yaptığım bir şey, ilişkilerimde bir şey doğru gitmediğinde gözüme uyku girmez, bütün gece kafamda tartışmayı döndürürdüm. İkimizin de neden öyle davrandığını ve benim neden haklı olduğumu aklımda rasyonel biçimde çözer, sonra da bunu ona anlatmak isterdim. Sanki neden haklı olduğumu ona iyice anlatabilirsem, sorun çözülecek, aramız düzelecekmiş gibi. Bunun böyle işlemediğini anlamam seneler aldı.

 

Romanı Türkçe’ye çevirme planı var mı?

 

Evet. Yapı Kredi Yayınları haklarını satın aldı. Kim çevirecek bilmiyorum. Benim yapabilmem olabilecek değil.

 

Kitabın kapağına ne kadar karışabildin?

 

Nasıl bir şey hayal ediyorsun diye sorduklarında kafası kaya veya betondan bir insan dedim. Beni şaşırtan pembe oldu. Önce bozuldum, 40 yaşına gelmişim, ben pembe kapak hak edecek ne yaptım, böyle mi olacaktı… gibi. Çünkü burada öyle bir klişe var, kadın romanıysa kapak pembe olur, ortasında bir kadın çantası olur falan.

 

Sonra diğer renkli versiyonları gönderdiler ve hiçbirinin pembe kadar iyi olmadığını gördüm. Romandaki otel öyküsünü hatırladım, o pembe duvarlı otelde sıkışıp kalan kadın hastalar. Belki de o pembelik Selin’in kitap boyunca içinde bir türlü rahat edemediği genç kızlığı temsil ediyor.

 

Evet, Selin o hususta çok açık. Bir kısa hikaye yarışmasını kazanıp jürinin kendisini erkek sandığını öğrenince mutlu oluyor mesela. Bu detayı eklemekteki amacın neydi?

 

Benzer bir şey başıma gelmişti. İnternette tanıştığım bir adamla buluşmaya gittim bir gün. Adam New Yorker’da yazdığım yazıdan bölümler okumaya başladı. Biliyorum, dedim, ben yazdım onu. Israr etti “hayır, bunu yazan erkek”. Başıma gelen bir şey yani ve hep biraz hoşuma gitmiştir. Hoşuma gitmesi üzücü.

 

Sence neden hoşuna gidiyordu?

 

–kısa bir sessizlikten sonra– Bunu kulağa kadın düşmanı gelemeyecek biçimde nasıl açıklarım emin değilim. 80’li senelerda büyürken okuduğum kitaplar annemin çevrede barındırdığı kitaplardı. Ann Beattie, Jean Rhys, Lorrie Moore, Joan Didion…. Ve bu kadınların çoğu bana edilgen ve hatta yabancı gelen bir dille yazıyorlardı, adeta hep bir şeye tepki verir gibi. “Kocam” kelimesini kullanışlarında dahi, bana bir yük altında kalma gibi gelen bir şey vardı. Erkek yazarlar “karım” yazdıklarında öyle bir tehdit sezmiyordum.

 

Dahası en sevdiğim yazarlar çağdaş yazarlar değildi ve bundan dolayı erkektiler. Galiba o zamanlar erkek sesini bir çeşit özgürlükle bağdaştırdım. Yazdıklarımdan beni erkek sanıyorlarsa demek sesimde o beni bazı kadın yazarlarda rahatsız eden kırılmışlık yok diye düşündüm. Bunun son senelerda ortadan kalktığını düşünüyorum bu arada. Artık birinin yazısından cinsiyetini tahmin etmek eskisine kıyasla çok daha zor.

 

Biraz da “kadınım, kadın olmaktan gurur duyuyorum ama bunun yanı sıra bir erkek düzeysinde başarı elde ediyorum” diye düşünmenin gururu. Hani filmlerde olur ya, kılıç dövüşünün tam ortasında şapkasını bir çıkarıyor, meğer kadınmış.

Kitap telif hakkı Nedeniyle Kaldırılmıştır.